Szkolenia implantologiczne
Współczesny światowy trend w medycynie zmierza w kierunku postępowania jak najmniej inwazyjnego ( np. laparoskopia, artroskopia itp.), zgodnie z logiką: im mniejszy uraz tym lepsza odpowiedź organizmu. Aktualne kongresy implantologiczne oraz publikacje zmierzają w kierunku natychmiastowego obciążania implantów (nawet po-ekstrakcyjnych) oraz upraszczania metodyki postępowania.
Na początku lat 90-tych przeprowadziłem pierwsze w Polsce szkolenia implantologiczne lekarzy w odpowiedzi na zaproszenie Doc. Orlickiego (kurs w Ustroniu Śląskim ) oraz prof. St. Majewskiego (kurs w Katedrze Protetyki U.J. w Krakowie ). Zajęcia odnosiły się do zastosowania śruby bikortykalnej celowo tylko w dwóch podstawowych przypadkach: braki pojedyncze i bezzębie żuchwy.
Od kilku lat w własnej praktyce w Polsce ( Szczecin) pod nazwą „ Szkoły implantologii mało-inwazyjnej “ kontynuuję zajęcia dydaktyczne wierząc , że proponowana metodyka w oparciu o śrubę bikortykalną jest godna polecenia stomatologom w Polsce. Śruba bikortykalna w swej budowie jest wszczepem bardzo prostym, ale „prosty” w przypadku tego implantu nie jest synonimem słowa „ łatwy “. Praca tym wszczepem oprócz znajomości anatomii wymaga również wyrobienia wyjątkowej czułości ręki operatora, stad wszczep ten nigdy nie odniesie komercyjnego sukcesu tak jak wszczepy stosowane w oparciu o metodykę dwufazową. Może w tym momencie pojawić się pytanie dlaczego więc proponować implant Garbaccia? Odpowiedź zawarta jest w charakterystyce wszczepu, na którą składa się między innymi mała urazowość, natychmiastowa rehabilitacja i bardzo dobre samopoczucie pacjentów po zabiegu implantacji.
Przeprowadzając szkolenia dla stomatologów nie ograniczam się tylko do braków pojedynczych, pokazuję również przypadki bardzo złożone, trudne i niemożliwe do rozwiązania bez tzw. zabiegów przed implantacyjnych. Przykładem niech będą zdjęcia (ryc.1 do ryc.7) gdzie wykorzystując śrubę bikortykalną pacjent uniknął dodatkowych zabiegów w postaci augmentacji lub dystrakcji kostnej.
Od kilku lat powraca w literaturze fachowej problem resorpcji i zaniku tkanki kostnej wokół implantów , tak bardzo powszechny , że (od 1986r.) uznany za „ fizjologiczny “ , prowadząc bardzo często do niepowodzenia i konieczności usunięcia wszczepu . Posiadam ponad dwudziestoletnie doświadczenie ( od 1985r.) i bardzo bogatą dokumentację leczonych przypadków . W oparciu o tak zgromadzony materiał twierdzę , że są wszczepy wokół których zachodzi zanik tkanki kostnej (ryc.8) , są też takie gdzie poziom kości utrzymuje się w czasie . Są też sytuacje gdzie wokół wszczepu zachodzi odbudowa podłoża kostnego. Najlepszym przykładem niech będą poniższe zdjęcia radiologiczne natychmiastowej implantacji poekstrakcyjnej (ryc.9,10,11).
Poniższa seria zdjęć dotyczy historii klinicznej pacjentki powierzonej nam przez kolegę z Zielonej Góry. Pacjentka z brakami skrzydłowymi w szczęce była konsultowana w kilku gabinetach. Z uwagi na bardzo duże zaniki podłoża kostnego rozważano wstępnie zabiegi z zakresu chirurgii przed-implantacyjnej (augmentacja kości, podniesienie zatok szczękowych) w końcu po upływie roku właściwy zabieg implantacji.
W naszej praktyce, w oparciu o technikę minimalnie inwazyjną, dostosowując różne implanty do podłoża kostnego przeprowadzono pełną rehabilitację poniższego przypadku w ciągu jednego dnia! Zabieg zakończono oddaniem natychmiastowej implantoprotezy prowizorycznej w akrylu, zastąpionej następnie okrężnym mostem metalowo-porcelanowym widocznym na zdjęciu.
